- มีพวกซีนโหดร้าย ทารุณจิตใจมากกว่าภาคแรกเยอะมาก ประมาณว่ายิ่งดูยิ่งรู้สึกกลัว โดยเฉพาะการครีเอทตัวละครอย่าง Pennywise ให้ออกมาหลากหลายคาแร็คเตอร์เกินกว่าที่คุณจะจินตนาการได้ มันทั้งชวนร้องอี๋ น่าขนลุก และขวัญผวากว่าภาคแรก

- คือถ้ามีลูกแล้วพาลูกไปดูด้วย เด็กมีร้องไห้แน่ๆ ขนาดเราเองยังรู้สึกกลัวเลย โดยเฉพาะฟันน่าเกลียดๆ ของ Pennywise ตอนกำลังอ้าปากเขมือบ โอ๊ยยย…แค่คิดก็สยองแล้ว!

 

- สำหรับเรารู้สึกว่าเนื้อเรื่องในภาคแรกค่อนข้างน่าสนใจกว่า เพราะช่วงแรกๆ ของภาคต่อมีความยืดยาวจนเกินไป ถ้าตัดต่อให้กระชับกว่านี้จะดีมาก ให้เป็นหนังที่ใช้เวลาประมาณ 2 ชั่วโมงก็น่าจะเต็มอิ่มพอแล้ว แต่นี่เกือบ 3 ชั่วโมง แต่โชคดีที่ภาคนี้สยองกว่าเลยทำให้ไม่มีตอนไหนที่รู้สึกเบื่อเลย

 

- เป็นการเชื่อมต่อฉากปัจจุบันกับภาพความทรงจำในอดีตได้อย่างยอดเยี่ยม ผ่านแง่มุมใหม่ๆ ที่ยังไม่ได้บอกเล่าในภาคแรก มาเชื่อมโยงกับการตามหาความทรงจำเก่าๆ ที่ถูกลืมไปของแก๊ง The Losers เพื่ออธิบายว่าเด็กน้อยในวันวานเติบโตมาเป็นใครกันบ้าง ซึ่งถือทำให้เราคิดถึงภาคแรกมากขึ้น และอยากย้อนกลับไปดูมันอีกครั้ง

 

- ถือว่าเป็นตอนจบที่สวยงาม ค่อนข้างซึ้งมากในฉากสุดท้าย เป็นการเฉลยปมบางปมที่ถ้าไม่อธิบายก็ไม่ผิด แต่พอเฉลยออกมา มันทำให้มีเรื่องราวของมิตรภาพที่ค่อนข้างประทับใจและน่าจดจำ

 

- แล้วส่วนตัวก็ชื่นชอบที่หนังหยิบประเด็นเรื่องมิตรภาพในวัยเด็กมาพูดถึง ประมาณว่า “ความสัมพันธ์ของคุณกับเพื่อนในวัยเด็กนั้น ยังดีเหมือนเดิมมั้ย ทั้งๆ ที่ไม่ได้ติดต่อกันแล้ว” ซึ่งมันเป็นฟีล Coming of Age ที่ทำให้เรานึกถึงตัวเอง นึกย้อนไปถึงเพื่อนเก่าที่เคยสนิทกันมากๆ ในตอนเด็ก ที่ถึงแม้ตอนนี้เราจะยังเป็นเพื่อนกันอยู่ แต่มันมีบางอย่างที่เปลี่ยนไปโดยที่เราไม่รู้ตัว อาจเพราะต่างคนต่างโตขึ้น และแยกย้ายไปใช้ชีวิตในแบบตัวเองก็เป็นได้  “มิตรภาพเก่าๆ เลยถูกทับซ้อนด้วยความทรงจำใหม่”