สบาย...ไปไหม?

สมัยเป็นนิสิตมหา'ลัยวัยห้าวน้ำเมา ผมเคยเปรี้ยวปากอยากซดเหล้าตอนเที่ยงคืน โบกแท็กซี่จากพญาไทตรงไปหาสหายมืด (นามแฝงเพื่อนสนิท) ถึงรังสิต

“เหี้ย มึงแต่งมาขนาดนี้เลยหรอวะ” เขาร้องทัก ก่อนยื่นเบียร์ให้จิบ

ผมงง

มันจะ ‘ขนาดนี้’ ตรงไหน เพราะหัวจรดตีนนั้นมีแค่เสื้อยืดสีฟ้าคอโปโลสไตล์แฟชั่นสยามแบกะดิน ยีนส์ดำขาเดฟรัดติ้ว (รู้เลยยุคไหน) กับโอนิตสึกะไทเกอร์รุ่น Kill Bill เหลืองอ๋อย

คิดแล้วก็เขินตัวเองครับ

ผมซดเบียร์อึกใหญ่ ปลอบประโลมหัวใจที่หาเรื่องเสียค่าแท็กซี่มาสองร้อยกว่า หันมองไปรอบๆ ร้านจึงพบว่า “กูเข้าใจแล้ว”  เพราะหนุ่มสาวย่านนี้ชิลล์ยิ่งนัก บุรุษมาพร้อมเสื้อบอล ขาสั้น ลากแตะหนีบ (ดีนะที่เสื้อกับกางเกงไม่เข้าชุดกัน ไม่งั้นจะยื่นสนับแข้งกับสตั๊ดให้) ส่วนสตรีก็ไม่ทิ้งลายความชิลล์ เสื้อยืด ขาสั้น กับแตะหนีบ FitFlop ที่ฮิตติดเท้าสตรีในยุคนั้น คิดแล้วชวนหงุดหงิดว่า อะไรทำให้พวกหล่อนคิดว่าฟิตฟล็อพนั้นใส่กับอะไรก็ดูดี เห็นใส่กันจัง กับชุดนิสิตก็ไม่เว้น ความจริงคือ แม้มันจะเป็นรองเท้าสุขภาพ แต่รองเท้าแตะก็คือรองเท้าแตะ และสุขภาพกับสุภาพ มันคนละเรื่องกัน   

เอาจริงๆ ตอนนั้นผมไม่รู้สึกอะไร ก็เบียร์กับบทสนทนามันออกรสกว่าการจะมานั่งคิดว่า ทำไมเขาแต่งตัวกันแบบนั้น นั่นมันเรื่องของเขา

ตอนนี้ก็ยังรู้สึกนะครับว่า ทุกคนมีสิทธิ์แต่งตัวอย่างที่ตัวเองอยากแต่งได้ เราห้ามให้ใครแต่งตัวไม่ได้ แต่ก็ต้องยอมรับเช่นกันว่า เราห้ามความคิดที่คนอื่นรู้สึกกับเรา เวลาที่เขาเห็นเราแต่งตัวไม่ได้เช่นกัน

ไม่กี่วันมานี้ ผมเผลอฟัง ‘พุธทอร์ค พุธโทร’  มีสายนึงน่าสนใจ เขาโทรมาปรึกษาว่า ตั้งแต่คบกับกันมา คนรักของเธอสวมแต่เสื้อบอลตลอดเวลา ใส่แถวบ้าน ไม่เท่าไหร่ แต่นี่ใส่กระทั่งงานทางการ

ไฮไลท์ของคืนนั้น (สำหรับผม) อยู่ที่พิธีกรรับเชิญ ซึ่งก็คือคุณแท่ง - ศักดิ์สิทธิ์ แท่งทอง ถ้าคนที่ติดตามพี่แท่งหรือกู๋เมธแห่งเลือดข้นฯ ก็จะทราบครับว่า พี่แท่งแข้งทอง คลั่งบอลเข้าเส้น แต่รู้ไหมครับ เขาตอบว่าไง

“พี่ใส่เสื้อบอล เฉพาะตอนอยู่ในสนามบอลเท่านั้นครับ”

ประโยคเดียว...อยู่

ผมว่ามันน่าคิด ประเด็นนี้ค่อนข้างเซ้นซิทีฟครับ แฟนบอลอย่าเพิ่งเคืองกัน และขอให้เข้าใจก่อนว่า เสื้อบอลที่ผมพูดถึง คือเสื้อบอลที่สวมในบริบทกีฬา บางคนอาจแย้งว่า ถ้าเอามาสวมในบริบทสตรีทแวร์ เช่น การทำสไตลิ่งแบบที่ GOSHA RUBCHINSKIY เคยทำ ทำได้ไหม?

ไม่เถียงครับ ทำได้

และเอาเข้าจริงๆ ผมไม่มีทางตอบว่าทำไม่ได้อยู่แล้ว เพราะตัวคุณ จะใส่อะไร นั่นมันเรื่องของคุณ

แต่จะดีกว่าไหม ถ้าการแต่งตัวของคุณ ไม่สร้างความลำบากใจให้คนรอบข้าง 

เอาเสื้อบอลมาสไตลิ่งเชิงสตรีทแวร์นั้นเท่มาก...ถ้ามันถูกที่ ถูกเวลา

เช่นกัน ไม่ปฏิเสธเลยว่าแตะหนีบนั้นชิลล์ แต่ถ้าเป็นผม จะเก็บไว้ใส่ในบ้าน อย่างมากออกไปไม่เกินปากซอย

ขอบอกตรงนี้เลยครับว่า ตั้งแต่ทำงานนิตยสารแฟชั่นมา สิ่งที่ผมและทีมงานลำบากใจที่สุดคือการสร้างสรรค์คอลัมน์ในเชิง STYLE RULES เพราะเราเกลียดแฟชั่นโปลิศ และเราไม่ชอบที่จะต้องบอกใครๆ ว่าควรแต่งตัวยังไง

นั่นมันเรื่องของปัจเจก!

แต่ถ้าสไตล์จะต้องมีกฎได้เพียงข้อเดียว สำหรับผม กฎข้อนั้นคือกาลเทศะ

หรือเรียกให้เข้าใจง่ายๆ คือความเหมาะสม

แล้วแค่ไหน ถึงจะเหมาะสม?

ลองหาข้อมูลเพิ่มครับว่าบริบทที่นั่นเป็นอย่างไร และทำยังไงจึงไม่ขัดกับวิถีประชา (ยากอะไร เสิร์ชหาก็เจอแล้ว)

ที่สำคัญ ลองใช้สามัญสำนึกตัดสินเอา

อย่าตัดสินคนจากเครื่องแต่งกาย

เห็นด้วย

ยิ่งเราอยู่ในยุคที่แคชชวลขึ้นทุกวัน และ Individual Style เฟื่องฟูสุดๆ 

จะแต่งยังไง มันเรื่องของคุณ

ยังอยากจะลากแตะไปซดเหล้า ย่อมได้

ใส่ขาสั้นเข้าบาร์เพื่อรับบริการจากบาร์เทนเดอร์ผู้ชงค็อกเทลได้ละเมียดพอๆ กับการแต่งกายที่ไร้ที่ติ ก็ย่อมได้

ใส่ Sweatpants หรือกางเกงวอร์มโดยไม่ได้ไปยิม (เห็นใส่กันจัง) เพราะมันใส่สบายดี ก็ย่อมได้อีกเหมือนกัน

ไม่ผิดอะไร

แต่ประเด็นคืออะไรรู้ไหม?

ผมว่าคุณทำได้ดีกว่านั้นว่ะ